ԱՐԱՐ ԽՈՍՏՈՎԱՆԱՆՔԻ
Մի մեղադրիր, սեր իմ, որ կապվելու մասին ոչինչ չգիտեմ։

Ոչ Ամստերդամն էր, ոչ էլ Համբուրգը,
Երևանն էր, ուր հինգ լղար կամուրջ կար.
կարմիր տուֆից՝ վթարային,
մոխրագույն, կոպտատաշ հատովի բազալտից,
երկաթբետոնե,
ոչ մի երգում չերգվող,
առանց կողպեք-սրտիկների,
սիրո մասին ստելուն անհարմար,
ֆոտո-մայրամուտներին անվարժ,
ժամանակի մասին մտածելու համար` կարճ,
ինքնասպաններին՝ բավարար։

Մի զարմացիր, սեր իմ, որ բոլոր վախերին ի պատասխան փախչում եմ։
Քաղաքը լիքն էր սոված շներով:
Թե երազդ ոսկրոտ էր՝ շան բաժին էր դառնում, սեր իմ։

Հանդուրժիր, սեր իմ, որ կրկնվում եմ։
Քո ոտնատակ տված Նյու Յորքը չէր։
Քաղաքը միսենյականոց բնակարան էր, խրյուշչովկա,
ուր ամեն քայլափոխի բախվում էինք,
պտույտ տալիս
հեթանոսի պես
շրջանաձև։

Թանգարանում ցուցանմուշից հեռավորություն պահպանելու նման
զգուշացրու ինձ, սեր իմ,
ցուցանակներ դիր ճամփիս,
ինձ տարածությունը սովորեցրու։

Akt: vyznání
Neobviňuj mě, lásko, že se nedokážu vázat.

Nebyl to Amsterodam, nebyl to Hamburk,
ale Jerevan a jeho pět zbídačených mostů
z červeného tufu, zchátralých,
z šedého, drsného bazaltu,
z vyztuženého betonu,
nezpívají se o nich písně,
nezatěžují je visací zámky ve tvaru srdcí,
nejsou uzpůsobené náhražkám lásky,
nejsou zvyklé na fotogenické západy slunce,
příliš krátké na to, aby se na nich dalo přemýšlet o čase,
dost dlouhé na to, aby na nich šlo zvažovat sebevraždu.

Nediv se, lásko, že utíkám před úzkostí a strachem.
Město bylo plné vyhladovělých psů –
pokud byl tvůj sen kostnatý, náležel psům, lásko.

Promiň mi, lásko, že se tolik opakuji.
Nebyl to New York, kde ses zabydlel.
Město – garsonka, činžák,
ve kterém jsme se na každém kroku sráželi,
lásko, potáceli se v kruzích
jako pohané,
po směru hodinových ručiček.

Jelikož si musíme udržet patřičný odstup od muzejních exponátů,
varuj mě, lásko,
vyznač mi cestu,
nauč mě tento prostor.

Přeložila Zofia Bałdyga.

Medium-rare
Վարշավայի դալուկ երկինքն անզգուշորեն խրված
Panorama Sky Bar-ում սղոցավոր դանակով կտրում եմ
դեռ տժտժացող medium-rare սթեյքս,
ու արյունը ծուլորեն ծորում է նյուզֆիդումս,
հազրեվարդի բույրը դմրեցնում է զգայարաններս,
կծվահամ ծուխը գրգռում է քիմքս,
արյունը շաղախվում է թքով,
ես ծամում եմ ու սքրոլում պատերազմը։
Իմ մարդկանց մորթում են կենդանու պես,
իսկ ես, անասունի ու մարդու արանքում,
նրբորեն շարժում եմ դանակն անկաշի մսին
առաջ ու հետ,
առաջ ու հետ։

Մի ժամանակ քերում էի պատերի գաջն ու թաքուն ուտում։
-Երեխեն կալցիումի պակաս ունի,- ասում էին։
Հետո կրծում էի եղունգներս եզերող մաշկս։
-Նյարդերը,- անհանգիստ էին։
-Երկաթի պակասից է,- հաստատեցին, երբ բռնացրին հող ուտելիս։

-Հիմա ինչի՞ պակաս ունես,- հարցնում են,-
քաղաքներում,
ուր երկարատև խաղաղության ու ծուլության արանքում թեթև փառ է բռնել,
ուր մարդիկ ունեն կրկես ու հաց,
դու՝ էնդեմիկ կապիկ, լսարանի առաջ ցատկոտում ես ցավիդ վրա
ու նվվոցը նյարդի կոչում «պեոզիա»։

Panorama Sky Bar-ի գլխին կուտակվում է երկնքի արճիճը։
Ես ծծում եմ արնաշաղախ շիճուկը ծամված մսի ու կուլ տալիս։
Զանգում են տնից։
Ես գիտեմ, որ կան քաղաքներ, ուր երեկոն իջնում է,
ու քաղաքներ, ուր ընկնում է մութը։
Տաթև Չախեան

Medium rare
V Panorama Sky Baru
bezstarostně uvízlém na loudavé varšavské obloze
krájím ozubeným nožem
svůj středně propečený steak, který se ještě škvaří,
zatímco krev prosakuje do mého newsfeedu,
vůně rozmarýnu mi otupuje smysly,
jemný kouř dráždí chuťové buňky,
krev se mísí se slinami,
přežvykuji a scrolluji válku.
Můj lid porážejí jako zvířata.
A já, kdesi mezi divochem a člověkem,
kloužu nožem
sem a tam
sem a tam.

Kdysi jsem seškrabávala omítku ze stěn a tajně ji jedla.
„Tomu dítěti chybí vápník” říkali.
A pak kousání nehtů.
„Nervy” obávali se.
„Nedostatek železa” mysleli si,
když mě přistihli, jak ochutnávám hlínu.

„Co vám chybí?” ptají se,
ve městech
kde mezi dlouhodobým mírem a lhostejností vybujela plíseň,
kde lidé dostali chléb a hry,
kde ty, exotická opice, veřejně poskakuješ po své bolesti,
a kde se nářku nervů říká „poezie”.

Nad Panorama Barem houstne olověná obloha.
Nasávám krvavé sérum z rozžvýkaného masa a polykám.
Volají mi z domova.
Já vím…
Jsou města, kde se schyluje k večeru
a města, kde padá tma.

Přeložila Zofia Bałdyga.